.Miło mi, że poproszono mnie o napisanie tego eseju, który będzie towarzyszył pierwszemu w historii autoryzowanemu przedrukowi „Szarej księgi” z okazji jej 40 rocznicy Ta książka została opracowana i opublikowana w 1982 r. przez Alice Takatę Furumoto I (1925–2013) po śmierci jej matki, Hawayo Hiromi Kawamura Takata (1900–1980). Oryginalne 100 egzemplarzy tej książki zostało przeznaczone jako prezenty dla Mistrzów Reiki szkolonych przez Takatę oraz tych, którzy będą szkoleni przez następczynię Takaty (córkę Alice) Phyllis Lei Furumoto (1948–2019).
Szara Księga zawiera zbiór materiałów historycznych, którymi Alicja chciała się podzielić z rozwijającą się społecznością Reiki, za pośrednictwem instruktorów, których uważała za autoryzowanych. Materiały zawarte w tej książce w latach 80. i 90. XX w. uzupełniały tradycję ustną, stanowiąc podstawę wiedzy historycznej o praktyce Reiki w Japonii i jej przekazie do Ameryki Północnej. Co więcej, publikacja tej książki była częścią projektu mającego na celu uwiarygodnienie Phyllis jako prawowitej spadkobierczyni dziedzictwa Takaty w czasie, gdy nasilał się spór o sukcesję z Barbarą Weber (Ray).
W tej przedmowie przedstawiam kontekst historyczny materiałów zawartych w Szarej Księdze w nadziei, że daje on pewien pogląd na to, dlaczego Alicja wybrała ten zbiór dokumentów, aby sprowadzić je do Hawaii Reprographics- drukarni z Honolulu, i tam wydać niewielki tom zatytułowany tylko japońskimi znakami. Przejdę przez osiem sekcji książki w kolejności: okładka/strona tytułowa, pamiętnik Takaty, Przewodnik po terapii Hayashiego, esej Takaty „Sztuka uzdrawiania”, zdjęcia, Certyfikat mistrzowski Takaty, lista mistrzów- studentów Takaty i dedykacja.
Okładka jest dość prosta i zawiera odręczną kaligrafię dwóch japońskich znaków oznaczających reiki; na stronie tytułowej znajdują się te znaki, po których następuje zromanizowany tekst: „‚LEIKI’ / REIKI”. Jednak ta prostota kryje w sobie pewną głębię. Po pierwsze, nieznany autor kaligrafii dokonał dziwnego wyboru, zapisując tradycyjny znak rei (靈 w przeciwieństwie do uproszczonego znaku 霊, jak oficjalnie zapisuje się go od 1946 r.), pisząc ki w uproszczonej formie 気 (jak w przeciwieństwie do tradycyjnego 氣). To „mieszanie i dopasowywanie” stylów tradycyjnych i powojennych było prawie na pewno niezamierzone (a Alicja napisała kanji w uproszczonym stylu na formularzu zamówienia Hawaii Reprographics), ale ten wypadek odzwierciedla sposób, w jaki terapia Reiki została zaadaptowana z przedwojennej Japonii do nowego, powojennego świata. Podobnie włączenie słowa „Leiki” – w obecnie przestarzały sposób, w jaki termin ten był czasami romanizowany w latach trzydziestych i czterdziestych XX wieku – wydaje się kolejnym, bardziej świadomym uznaniem pracy Takaty jako tłumacza, który nadał tej zagranicznej praktyce nowy kontekst, w którym nawet fonemy językowe były różne.
Na pierwszych stronach książki znajdują się cztery strony z osobistych notatek i pamiętnika Takaty z jej podróży do Japonii w latach 1935–1936, kiedy to przeszła pięciomiesięczne szkolenie w Usui Reiki Ryōhō pod okiem swojego mistrza, Hayashi Chūjirō (1880–1940), jednego z najlepszych. dostępny w sprzedaży (instruktorzy) przeszkoleni przez twórcę terapii, Usui Mikao (1865–1926). Pierwszy fragment, datowany na 10 grudnia 1935 r., odzwierciedla Takaty notatki z pierwszego dnia zajęć w tokijskiej siedzibie Hayashi Reiki Kenkyūkai (Stowarzyszenie Badawcze Hayashi Reiki). Co ciekawe, praktyka, którą opisuje tutaj Takata, wydaje się dość odmienna od tej, której nauczyła się w późniejszym życiu. Opisuje na przykład potrzebę koncentracji, oczyszczenia myśli i medytacji, „aby pozwolić «energii» wyjść z wnętrza”, natomiast późniejszym uczniom podkreślała, że koncentracja nie jest konieczna, bo Reiki płynie naturalnie, bez wysiłku. Nauczanie, że „energia” […] znajduje się na dole brzucha ,około 2 cale poniżej pępka, bardzo przypomina wiele japońskich nauk o hara lub tanden, ale jest to kolejny aspekt, który pomijała na większości swoich zajęć w późniejszym życiu.
Niezależnie od tego, co te szczegóły mówią nam o historycznym rozwoju Reiki, lektura tych wpisów do dziennika z początków kariery Takaty jest pouczająca, ponieważ humanizuje tę wspaniałą nauczycielkę, dając wgląd w nią jako uczennicę. Drugi wpis( data Kwiecień maj 1936), kiedy pisze z podekscytowaniem o tym, jak Hayashi-sensei zgodził się „przekazać (jej) sekrety Shinpi Den [tj. poziomu mistrzowskiego], Kokiyu-Ho [tj. techniki oddychania] i Leiji-Ho , największa tajemnica nauk o energetyce”, my, czytelnicy, również jesteśmy nią podekscytowani. Nawiasem mówiąc,ten „największy sekre”t odnosi się prawdopodobnie do reiju-hō (to znaczy, jak przeprowadzić ceremonię powszechnie zwaną „inicjacjami” lub „dostrojeniem”), a nie reiji-hō 霊示法; ta ostatnia jest rodzajem medytacji, którą Takata opisała w pierwszym wpisie, gdzie praktykujący siedzi gasshō (dłonie razem) i czeka na „znak”, aby rozpocząć praktykę.
Po wpisach do dziennika następna część (która stanowi większość Szarej Księgi) przedstawia Przewodnik Terapii (Ryōhō shishin), który Hayashi Chūjirō dał swoim uczniom. Napisana w języku japońskim broszura opisuje zestawy pozycji dłoni, które można zastosować w leczeniu różnych schorzeń. Zawiera dwujęzyczną tabelę anatomiczną, która pomaga czytelnikom zlokalizować narządy odpowiadające ułożeniu dłoni. Jest w dużej mierze identyczna z książeczką, którą Takata otrzymała podczas szkolenia w Tokio, ale z okładki wynika, że jest to wydanie specjalne stworzone dla studentów pochodzenia japońskiego i amerykańskiego. To wydanie zawiera przewodnik fonetyczny (furigana) obok tekstu głównego, ponieważ imigranci z klasy robotniczej i Nisei z drugiego pokolenia, którzy stanowili większość wczesnych uczniów Reiki na Hawajach, byli na ogół mniej zdolni do czytania japońskich znaków niż uczniowie Hayashiego, w większości pochodzacy z klasy średniej lub wyższej.
Tekst ukazuje jedną z form wiedzy, którą praktykujący Reiki w latach trzydziestych(1930) wykorzystywali do określenia pozycji rąk podczas leczenia. Opisuje szereg schorzeń, a każdy z nich zawiera zalecane ułożenie dłoni w celu leczenia. Jest mało prawdopodobne, aby początkujący praktykujący reiki zostali przeszkoleni w zakresie rozpoznawania technicznych schorzeń opisanych w Przewodniku; często zdarzało się, że pacjenci otrzymywali diagnozę medyczną od lekarza przed udaniem się do praktyka Reiki w celu leczenia. Oprócz tych zalecanych pozycji rąk wiemy również, że pierwsi praktykujący stosowali także technikę skanowania (zwaną byōsen lub byōkan), aby znaleźć obszary wymagające leczenia.
Takata sama opisuje tę technikę w następnej części: eseju z 1948 r. „O sztuce uzdrawiania”. Ten pięciostronicowy esej napisany na maszynie jest jednym z najjaśniejszych opisów terapii Reiki, jakie kiedykolwiek stworzyła Takata. Zawiera szczegółowy opis natury Reiki jako „uniwersalnej siły życiowej”, a także szczegóły dotyczące treningu i praktyki Reiki, w tym wczesną wersję kompleksowego „zabiegu podstawowego”, a także listę specyficznych pozycji rąk do leczenia konkretnych chorób. Procedury te należy uzupełnić o odczuciai jakie pojawiają się rękach praktykującego. „Podczas zabiegu” – pisze – „zaufaj swoim dłoniom. Słuchaj wibracji lub reakcji.” To pomoże praktykowi zlokalizować „przyczynę” (choroby); codzienne leczenie tej „przyczyny” rozproszy „skutek”. Nacisk położony na znalezienie i leczenie „przyczyny” choroby jest zgodny z relacjami o Reiki w przedwojennej Japonii i kontrastuje z nauczaniem, że „Reiki pójdzie tam, gdzie jest potrzebne”, które przekazywała studentom pod koniec lat siedemdziesiątych.
Wytyczne dotyczące leczenia zawarte w eseju Takaty w wielu przypadkach pokrywają się z notatkami z zajęć w jej pamiętniku i sposobami leczenia zawartymi w Przewodniku terapeutycznym Hayashi, ale Takata wprowadziła już pewne zmiany w oparciu o swoje ponad dziesięcioletnie doświadczenie w leczeniu i nauczaniu Reiki. Oprócz praktycznych zmian ułożenia rąk (na przykład dodanie leczenia pęcherzyka żółciowego i przysadki mózgowej u kobiety w ciąży) dodała także język wywodzący się z amerykańskich praktyk religijnych i medycznych, który ukazuje jej wczesne próby uczynienia Reiki zrozumiałym dla odbiorców spoza Japonii . Na przykład eksperymentowała z użyciem języka Biblii Króla Jakuba do przetłumaczenia „pięciu przykazań” (gokai) Usui, zaczynając od słów „Tylko dzisiaj — nie gniewaj się”. Jej wielokrotne używanie określenia „Wielki Duch”, koncepcji powszechnej w kulturach rdzennych Amerykanów, można wytłumaczyć faktem, że napisała ten esej w ramach wymagań otrzymania certyfikatu „Doktora Naturopatii” od Indian Association of America , zakonu braterskiego o tematyce indiańskiej. Jak opisuję w mojej rozprawie doktorskiej (i przyszłej książce), podróżując, aby nauczać i leczyć w Ameryce Północnej, Takata miała przy sobie kopię tego zaświadczenia oraz innego, w którym napisano, że jest uprawnioną (wyswięconą ),licencjonowaną duchowną Kościoła Majów i Misji Indian Amerykańskich”, aby udzielić autorytetuj jej i jej niekonwencjonalnej praktyce uzdrawiania.
Po eseju „Sztuka uzdrawiania” pojawiają się cztery zdjęcia: portret Usui-sensei, który Takata prawdopodobnie otrzymała od Hayashi podczas swojego szkolenia; zdjęcia Hayashi-sensei i Takaty-sensei w lei(naszyjnikach z kwiatów), zrobione w Honolulu w lutym 1938, tuż przed powrotem Hayashi do Japonii; oraz zdjęcie z demonstracji Reiki, w Buddyjskim Stowarzyszeniu Młodych Mężczyzn w Honolulu. Na ostatnim zdjęciu Takata jest widoczna w samym środku podczas robienia zabiegu, a Hayashi siedzi za stołem, po prawej stronie. Na prawo od Hayashiego wisi gokaiscroll.(Zasady Reiki) Podpis Alicji wskazuje, że było to spotkanie „Stowarzyszenia Terapii Reiki” (Reiki (Ryōhō) no Kai), chociaż wydaje się, że Alicja błędnie datuje zdjęcie jako rok 1937; jak to samo zdjęcie pojawiło się w Hawaii Hochi 4 marca 1938 r., zatytułowany Hayashiego 14-te (i ostatnie) seminarium, prawdopodobnie z lutego 1938 r. Ponieważ na zdjęciu jest ponad 120 osób, jest to prawdopodobnie zgromadzenie uczniów tych seminariów, których nauczano w okresie od października 1937 r. do lutego 1938 r., którzy przyszli pożegnać się z Hayashi-sensei.
Na poniższej stronie przedstawiono notarialnie poświadczony certyfikat z lutego 1938 r., podpisany przez Hayashiego, stwierdzający, że Hawayo Takata jest „Mistrzem systemu uzdrawiania Reiki doktora Usui”: jedynym w Stanach Zjednoczonych i jednym z zaledwie trzynastu „w pełni wykwalifikowanych mistrzów tej dyscypliny.” W oparciu o inne współczesne informacje, liczba ta wydaje się być liczbą shihan (mistrzów) w Hayashi Reiki Kenkyūkai i nie uwzględnia shihana Usui Reiki Ryōhō Gakkai. Ten certifikat może być pierwszym drukowanym dokumentem gdzie użyto nazwy Mistrz( Reiki) i które do dziś standardowo jest używane. Godne uwagi jest również użycie terminu „Usui Reiki system uzdrawianie bez lekarstw”. ; Wydaje się, że sam Usui podkreślał, że jego sposób leczenia nie wymaga igieł ani ziół, a Takata przez dziesięciolecia zachowywała język „uzdrawianie bez tabletek”.
Ostatnie dwie strony przenoszą się w czasie o ponad czterdzieści lat, do czasu publikacji i odejścia (śmierci) Takaty. Najpierw Alice sporządziła listę dwudziestu jeden „mistrzów”, których, jak wiedziała, szkoliła jej matka; wszyscy oni (w tym siostra Takaty, Kay Yamashita i jej wnuczka Phyllis Furumoto) kształcili się na mistrzów w latach 1975–1980. Jak zauważa Paul Mitchell w swojej przedmowie, lista jest niekompletna (brakuje przynajmniej George’a Arakiego); zawiera również zauważalny błąd ortograficzny (Barbara „Webber” zamiast „Weber”).
Następnie Alicja zamieściła krótką końcową dedykację, którą podpisała i ostemplowała trzema pieczęciami (hanko). Duże hanko mogło zostać odziedziczone po Hayashim lub mogło zostać stworzone przez Takatę: brzm ono: „Pieczęć superintendenta Stowarzyszenia Badań nad Reiki w stylu- Usui” (Usui-shiki Reiki Kenkyūkai Shukan no in). Ta pieczęć symbolizuje władzę urzędu, który Takata objęła jako następca Hayashiego, który stał się znany jako „Wielki Mistrz”. Dwa mniejsze hanko noszą imiona Takata i Furumoto. Ta ostatnia dedykacja ogłasza Phyllis prawowitą spadkobierczynią dziedzictwa Takaty i potwierdza, że Takata żyje we wszystkich, którzy praktykują Reiki. W związku z tym sama książka staje się rodzajem rodowodu dokumentującego transmisję Reiki od Usui, przez Hayashi i Takatę, do Furumoto i (w sposób zrozumiały) dla właścicieli i czytelników książki.
Podsumowując, Szara Księga została stworzona przez Alice Takatę Furumoto zarówno jako pełen miłości hołd dla jej zmarłej matki, jak i jako dar dla jej córki. Jest ciągłością przekazu rodowego w sposób, który miał skonkretyzować dziedzictwo Phyllis i uczynić je czytelnym dla społeczności Reiki. Co więcej, książka ta służyła jako namacalny dowód wskazujący swojego właściciela jako autentycznego i uznanego Mistrza Usui Shiki Ryoho (USR). W związku z tym fizyczność książki stała się równie ważna jak jej treść; posiadanie jej było równie (lub ważniejsze) ważne, jak umiejętność jej przeczytania i zrozumienia. Pod koniec lat 1990-tych w internecie można było znaleźć skany Szarej Księgi, ale posiadanie pliku pdf oznaczało zupełnie coś innego niż posiadanie samego przedmiotu.
Dziś drugie wydanie tej książki zmienia” aurę ” wokół niej i nie można tego powstrzymać. Jednakże poświęcenie Biura USR Wielkiego Mistrza i Centrów Reiki w Ameryce aby odtworzyć fizyczną książkę możliwie najbliżej oryginału, a jednocześnie uzupełnienie jej tłumaczeniami i komentarzami do treści, jest naprawdę niezwykłe i stanowi świadectwo nowej ery Reiki – bardziej globalnej, inkluzywnej i posiadającej głębszą świadomość historyczną. To zaszczyt być częścią tego procesu.
~dr.Justin Stein
Vancouver, BC
May 2021